4 : 2 : 3
video-dance film

Ιδέα_σκηνοθεσία: Μανώλης Ηλιάκης 
Performance_χορογραφία: Φίλιππος Mendes
Ηχητική επιμέλεια: Στέλιος Λιβανός 
Παραγωγή: private [egotism], 2007

___________________________________________________________________________

Concept
To video αποτελεί μια προσπάθεια επανερμηνείας του μύθου της σφίγγας. Διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο 4, 2 και 3 σημεία στον δισδιάστατο ή τρισδιάστατο χώρο λειτουργούν σε σχέση με την κίνηση ενός performer. Τα σημεία στο χώρο ορίζονται είτε από το ανθρώπινο σώμα, είτε υπάρχουν εκ των προτέρων. 
Κάθε αριθμός συνδέεται και με αντίστοιχους συμβολισμούς.

Αναλυτικότερα
Στα «όνειρα της αϋπνίας» ο Γιώργος Χειμωνάς συνδέει το μύθο της Σφίγγας με τα πυθαγόρεια μαθηματικά και τον γεωμετρικό χώρο. Ο λόγος έχει υπόσταση όταν περιγράφει χώρο. Η Σφίγγα θέτει μπροστά στον Οιδίποδα τρεις αριθμούς: τέσσερα, δύο, τρία. Τα θέτει ως σημεία. Ο Οιδίποδας θα τα χειρισθεί σύμφωνα με τους στοιχειώδεις, απλοϊκούς όσο και θεμελιώδεις κανόνες του νοητικού παιχνιδιού. Τα τέσσερα σημεία θα τα ενώσει με ευθείες και πρώτα θα σχηματίσει τη στερεότερη, όπως νομίζει, μορφή αποκλεισμού, το τετράγωνο. Όταν τελειώσει, αντιλαμβάνεται ότι αυτή η στερεότητα είναι όχι απλώς επισφαλής, είναι ανησυχητική: δεν αποκλείει εκείνο που βρίσκεται εκτός της μορφής,- αντίθετα, το εγκλείει εντός της μορφής. Επιπλέον βλέπει ότι το σχήμα είναι ατελές και χρειάζεται μια δεύτερη σύνδεση. Μηχανικά ενώνει τα απέναντι σημεία με τις διαγώνιες του τετραγώνου.

Το νέο αυτό σχήμα, ολοκληρωμένο, εκπέμπει μια απειλή: την αμφισημία τετραγώνου και τριγώνου. Ο όρος του αποκλεισμού -οι διαγώνιες ακυρώνουν το εσωτερικό της μορφής, άρα και την ίδια τη μορφή. Ο Οιδίποδας σε αυτό το σημείο έχει ηττηθεί, η νόσος της αμφίνοιας [σχιζοφρένειας (;)], έχει γεννηθεί.

Η Σφίγγα στη συνέχεια της φράσης της υπονομεύει το κύρος της ευθείας που ορίζεται από δύο σημεία (ευθύγραμμο τμήμα) με ένα τρίτο σημείο, το οποίο παρασιτικά και ανακόλουθα παρεμβαίνει για να παραμορφώσει με τις αναρίθμητες τεθλασμένες που μπορούν να δημιουργηθούν. Για τον Οιδίποδα δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να σχηματίσει το τρίγωνο, την ελάχιστη μορφή. Καμία διαγώνιος δεν μπορεί να διαταράξει τη μορφή.

Η σύνδεση του χώρου της μορφής που ορίζεται από σχήματα είναι συχνή σε αρκετά κείμενα στα οποία ο λόγος (προϊόν της νόησης και του σώματος) αποκτά σημασία μέσα σε νοητούς χώρους, οι οποίοι εύκολα μπορούν να συσχετιστούν με υλικούς χώρους. Χαρακτηριστική είναι η ανάλυση που κάνει ο Γιάννης Πεπονής για τις αόρατες πόλεις του Calvino. Στο έργο αυτό η σχέση της γλώσσας με τη μορφή εμπλουτίζεται. Τα σχήματα που σχηματίζονται μέσω του λόγου, οργανώνουν νοηματικά περιεχόμενα και αντίστροφα η νοηματική ένταση διαμορφώνει σχήματα και χώρους. Το αφηρημένο νόημα, έχει αναφορά στο πραγματικό με τη βοήθεια των σχημάτων που υφίστανται σε υλικούς ή νοητικούς χώρους.

___________________________________________________________________________

* πρόκειται για ένα work in progress

Προβλήθηκε στο διεθνές φεστιβάλ VideoDance 07 του διεθνούς φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.