Σχεδιασμός σκηνικού χώρου στο Μέγαρο Μουσικής της Θεσσαλονίκης
για την απονομή των Κινηματογραφικών Βραβείων Ποιότητας 2001, του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
Σε συνεργασία με την Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Σκηνοθεσία, Χορογραφίες: Κωνσταντίνος Ρήγος
Με αφορμή το σχεδιασμό και την κατασκευή του σκηνικού για το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης στο οποίο πραγματοποιήθηκαν μικρές χορογραφίες του Κωνσταντίνου Ρήγου, έγινε προσπάθεια σχεδιασμού ενός σκηνικού χώρου με βασικό άξονα τις ιδέες και θεωρίες που συνδέουν την αρχιτεκτονική και το σύγχρονο χορό [1] . Η διαδικασία αυτή διερεύνησης μέσα από τη συγκεκριμένη πρακτική εφαρμογή είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και οδήγησε σε ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις.
Eπιχειρήθηκε να μεταφερθούν έννοιες και ποιότητες του κινητικού λεξιλογίου στο σκηνικό χώρο και να εκφραστούν μέσα από το σχεδιασμό του. Για παράδειγμα η γραμμική πορεία μιας χορεύτριας υποστηρίχτηκε από ανάλογη "γραμμική" κατασκευή . Η έννοια της έντασης ως ποιότητα κίνησης εκφράστηκε αντίστοιχα με τα διαγώνια σχήματα του σκηνικού που διαταράσσουν την αυστηρή ορθογώνια δομή του. Η ποιότητα του όγκου και του σχήματος που δημιουργεί το σώμα του χορευτή είτε μέσα από την ένταση είτε μέσα από την αναπνοή και τη συστολή, μπορεί να παραλληλιστεί με τις διαφορετικές ποιότητες των όγκων που σχεδιάζονται στο ανάπτυγμα του σκηνικού. (Μερικοί όγκοι τονίζονται ακόμα περισσότερο με λάμπες πυρακτώσεως, κάποιοι άλλοι παραμένουν ουδέτεροι). Χρησιμοποιήθηκαν συνολικά 600 λάμπες πυρακτώσεως.
Σε όλη τη σκηνή δημιουργήθηκε ένας κάναβος αναλογιών που γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στα επίπεδα και τα σχήματα που αναπτύσσονται στις όψεις των λευκών κατασκευών. Το σύστημα αναλογιών που χρησιμοποιήθηκε είναι βασισμένο στο Modulor του Le Corbusier, ένα εργαλείο μέτρησης βασισμένο στο ανθρώπινο σώμα και στα μαθηματικά. Αναλογίες χρυσών τομών που εφαρμόζονται σε τομή, όψη και σε κάτοψη προσφέρουν μια σειρά πολλαπλών συνδυασμών σχημάτων που θυμίζουν τους ατελείωτους συνδυασμούς κινήσεων του σύγχρονου χορού.
[1] Στο έργο για παράδειγμα, του χορογράφου William Forsythe το ανθρώπινο σώμα και η ανθρώπινη κίνηση εσωκλείει μια αυτόνομη χωρική δομή. Σε κάποιες χορογραφίες του, ο σκηνικός χώρος μεταβάλλεται και μεταπλάθεται από την κίνηση των χορευτών. Ο "χώρος του σώματος" επεκτείνεται στο σκηνικό χώρο και το αντίστροφο.
